Herkes çoçukluğunu özler mi bilmem! Nice güzel anlar mutlu anlar yanında, en derin acıların yaşandığı hikayeler de vardır. Benim de hem acı hem de çok mutlu olduğum ve hatırladığım çocukluğum oldu. Bugün o acılar her yaşta daha bir acı olurken, mutlu anlar da geri gelmeyecek olmasından acılara bürünür gibi oluyor. Garip duygular yaşanıyor kalbimde. Genç yaşlarda hep ikilem yaşarken yaşlandıkca bu ikilem tekdüzeliğe geçiyor. Acılar mutluluklara mutluluklar acılara harman oluyor ortası birşey çıkıyor. Yaşarsam ileriki yaşlarda neler hissederim bilmiyorum. Hep hayallerimle yaşadığım bir çocukluk hatırlarken, hızla geçsin istediğim zamanların geri gelmeyecek olması kalbimi acıtıyor. Çocukluğumu geçirdiğim yerlere yaptığım ziyaretlerde bu hisler daha da bir depreşiyor, mutluluktan daha çok hüzne kapılıyorum. Doğru mu yapıyorum biliyorum. Belki benim yapım bu, herkes böyle değildir mutlak. Köye pikniğe gelmiş bir aileyle değiştiğimiz "yufka ekmek" ile "somunu" hatırlıyorum. Hergün yediğini yemek, hergün oynadığını oynamak, yürüdüğün yolları yürümek istemezsin bu yaşamda. Veya değişiklik yapmak yaşamın ruhunda var. Herkesin hikayeleri vardır; kendince mutlu anılar, kendince acı hatıralar anlatan. Köyde yaşam ile şehirde yaşamın farkını bilmedim çocukluğumda. Biz öyle küçük yaşta bahçe tarla işlerinde, inek keçi peşinde koştuk. Ağaçlara çıktık sincap yakaladık, tuzak kurup kuşlar yakaladık, öğretmenimize Sümbül demetleri götürdük kırlardan. Ama sevdik onları. Babalarımız bizi uzaktan severdi. Alıp da dizine koyup, kucağına alıp sevmediler. Biz küçük kardeşlerimizi bebekken severken gördük babalarımızda. Sevmediklerinden değil hani de, bilemedik işte neden! Analarımız sevdi, dokunarak sevdiler. Herkes çocukluğunu özler mi bilmem. Ben özlerim acısıyla tatlısıyla. Şimdi babama bakıyorum öpmek sarılmak istiyor gibi halleri var. Kocaman adam olmuşum, yapamıyor tabi. O da çocukluğunu özler mi bilmem. Ama benim çocukluğumu özlediği belli. Çocuk olsa da havaya atsam, öpsem koklasam der gibi bakıyor.