Geçmiş olanca kirliliğinden arınmaya çalışırken, ne kadar da heveslisin gelecek!

Çoğu zaman anlatamazsın! Kendini ifade edemezsin, etmene izin vermezler. Ya da konuşmaya kalksan yanlış anlamaya müsait bir sürü gözle mücadele etmek durumunda kalırsın. Söylersin belki! Ama o kulaklara gidene kadar kaybolur, bir hiç olur sözlerin. İçine kapanırsın. Kendine söylersin, o sözleri. O hiçler bir sel olur dolar kulaklarına. Boğulur boğulursun. Yaşama karşı direncin vardır bilirim. Elin gitmez. Yutkunur kalırsın. Söz söylemek istersin bakan gözlere. Değmez dersin. Kalırsın, bir sigara filan yakar oyalanmaya çalışırsın. Yaşamı bazen saçma bulsan da o hayal ile yine de güzeldir, kovalarsın. En iyisi kendini anlamaya çalış, Şu kirlenmiş yaşamlara dokunup, ruhunu kirletme. Farkındaysan kirli yaşamları yorgan gibi kara kışta üzerimize alıyoruz. Uzaklaşmak, yalnız kalmak korkutucudur. Belki bazen rahat hissederiz. Karmaşıktır. Gider gelirsin. Kirli yaşamların kafası iyi gibi görünür, zevkler filan. Belki daha çok para. Koltuklar. Seni görünce kıçını önemseyenler filan. Aslında yaşamın kirliliği hepimizi yalnızlaştırıyor. Kirlenmemiş bazı duyguları korumak istiyoruz. Bilinçli veya değil. Yaşam hızla geçerken hücrelerimizde kazandığın o güzel kalplerle rahatlarsın. Zaman senin benim için geçerken, gelecekler için ne kadar da acımasız! Geçmiş olanca kirliliğinden arınmaya çalışırken, ne kadar da heveslisin gelecek! Aşktan bihaber, o kirli yaşamında hiç sevememiş kuru hayatlar dolu bu serüvende. Otsun, biliyoruz da hiç olmazsa bir çiçek aç şu yaşamında. O kadar da mı acizsin. Çoğu nefesler diğerlerini sömürürken bir yol bulup da çiçekler açmak, yalnızlaşmak. Hani yenilmek değil de, kendine kaçmak gibi. Fazla kirlenmeden. Hiç olmazsa bir çiçek açıp yaşama gülümsemek. Kendileyin.

İnsan var, ota boka üzülür!

Çelişkiler içinde yaşamlar geçip gidiyor!
İnsan var karıncayı incitmez
İnsan var canlının kökünü kazımaya and içmiş!
İnsan var aklını kullanır
İnsan var aklını kullandırır!
Acziyet halinde geçip gider yaşamlar!
İnsan var ota boka üzülür
İnsan var kıyamete sırtını döner!
Öyle acayip insanlar var ki
Aşkı bilmez, sevmekten biçare!

Suzidil rüyalar!

Suzidil düşünden uyandım! Dalmak istedim yeniden, hüseyni aşiranı yeniden yaşamak istedim. Çargah ile buseliği kaynaştırıp zirgülede kalırken kalbe yatkın dügahta soluklanmak istedim. Elim gitmese de kalbim şehnaz dedi, dik acem ile hüseyniyi de karınca buselikte hicaz beni senden aldı. Dalmak istedim o rüyaya, yeniden. Muhayyerde buselikli bir rüyadan nevada rastlı dügahta buselikli uyanmak istedim. Kapını buselikte kürdi ile çalmak, aşirana ermek istedim.

Herkesin yaşamı bir tabloya sığar, hayaline dünya yetmez!

Severmiydi bilmiyorum! Hissettim bazen ama ikna olmadım! Kafamda hep bir şüphe, bilinmezlik! Belki seviyordu ama belli etmeyi beceremiyordu, veya akıl edemiyordu! Hatta çevreden "aklı gidip gidip geliyordu" dediler!
 Kimin gitmiyor ki! Her gün ayrı kafalarla dolaşan sen değil misin? Ben değil miyim? O da öyle işte. Varsın bilme, acısını çek' Kendine bak! Denk getirdiğinde sev! En azından onu ihmal etme, kaçırma treni! Hayal ettiklerin hayal ile kalıyorsa iyisin! Sevmiştir de geç! Sorguladıkça kendinden kalanı, kalana bir bak! Kaç hayal kalmış? Olan sana ne kadar yakın?
Yaşam işte!
Herkesin yaşamı bir tabloya sığar, hayaline dünya yetmez!