Güller solarken bülbüle göçmek zamanıdır!

Yıllar hızla geçti, geçiyor... Bende olan bende sende olan sende kaldı. Yaşamın mutlu anları unutulur da neden hep cefaları hatırlanır? Çok acımasız değil mi? Mutluluklar bir gül gibi solarken cefaları dikenler gibi baki kalır. O halde cefada safayı bulmaktır aslolan. İşte ona kim var? Nasıl şikayet etmem ki... Bülbül gülden gül bülbülden şikayet etmez mi? Aşk ile demişken yanan ben oldum, el oldum. Sonbaharı kabullenmiş güller gibi solarken, bülbüle uçmak, göçmek zamanıdır. Ne de olsa başka diyarlarda açan güller vardır, vakit de vardır. Bana kalmak kışı beklemek, sana gitmek zamanı... Yaşam hikayeleri hep birbirine benzer. İyi kötü hikayenin bir kahramanı olarak oynar bu dünyadan gelir geçeriz. Biraz o biraz ben biraz sen oyalanıp göçeriz. Hikaye de oyun da devam eder. Cefada safayı bulmak lazımdır.